Simula’t sapul, parte na ng pananampalatayang Kristiyano sa ating bansa ang pagdiriwang ng liturhiya at pagdedebosyon. Lalong nangingibabaw ang mga ito kung sasapit ang mga Mahal na Araw kung saan hindi lamang pagdarasal, pagninilay, at pag-aayuno ang ginagawa. Naipakikita rin ng bawat isa ang malalim na pananampalataya sa pamamagitan ng prusisyon. Ang tradisyong ito ay ginagawa hindi lamang ng mga piling tao ngunit ng pami-pamilya na may kani-kanilang kasaysayan sa taunang pagsali sa prusisyon tuwing mga Mahal na Araw. 

Ang prusisyon sa Pilipinas ay nagsimula sa pagdating ng mga Kastila. Ganito rin sa ating lungsod na Marikina. Dala nila ang pamanang ito na nagdulot sa atin ng dahilan upang hindi lamang basta magdiwang o gunitain ang pagpapakasakit ng ating Panginoon. Ito rin ay naging tiyak na paraan upang ituro ang aral ng Simbahan kaugnay sa buhay ng ating Panginoong Hesukristo bilang ating Manunubos. Sa madaling salita, ito ay isang katekesis na nakikita ng tao upang mapagbulay-bulayan ang naging buhay ng Panginoon na naging masunurin sa kalooban ng Diyos Amang nasa langit. Ito rin ang naging daan upang ang mga ninuno natin noong panahon ng pananakop ay magkaroon ng kaalaman sa liturhiya na isa sa mahahalagang pangunahing bahagi ng ating pananampalatayang Kristiyano. 

Ang Lungsod ng Marikina ay may natatanging tradisyong magmula noon na tila hindi nawawaglit at patuloy pang naipapasa sa bawat henerasyon. Ito ay ang prusisyon tuwing Miyerkules Santo upang ipakita sa tao ang kabanalan at kahalagahan ng mga imahen na nagpapahayag ng ebanghelyo. Bahagi ito ng pagdiriwang sa pagpapakasakit at tagumpay na tinamo ng ating Panginoong Hesukristo sa Krus. Sinasalihan ito ng mahigit kumulang 80 hanggang 90 karosa. 

Ang prusisyon ay binubuo ng iba’t ibang mahahalagang tao na bahagi ng pagpapakasakit ng Panginoon. Kasama rin dito ang mga tagpong naganap habang nagpapatuloy ang pagmimisyon ni Hesukristo patungo sa kalbaryo. Pagkatapos nito, Biyernes Santo naman ang susunod na prusisyon sa bayan. Halos kapareho lamang ito ng mga imaheng inilalabas tuwing prusisyon ng Miyerkules Santo ngunit ang kaibahan ay kasama rito ang prusisyon ng “Banal na Libing” o Santo Entierro. Ito ang imahen ng bangkay ng ating Panginoon. Pagkatapos nito, gaganapin naman ang prusisyon sa Linggo ng Muling Pagkabuhay. Ito ay isinasagawa bago ang Salubong o ang Pagpapakita ni Hesukristong Nabuhay sa Mahal na Birheng Maria. Mahalaga ang bahaging ito ng mga Mahal na Araw dahil ipinakikita nito na sa kamatayan ng Panginoon ay muling sumilay ang pag-asa dahil sa Kan’yang pagkabuhay. Ang Salubong ay susundan ng Banal na Misa na susundan naman ng Prusisyon ng Muling Pagkabuhay, kasama ang mga imahen ng santo at santang may kinalaman sa yugtong ito ng buhay ni Kristo. 

Ang pananampalataya at tradisyon ay maitutugma bilang isang mahalagang bahagi ng buhay Kristiyano na nagpapaalab sa bawat isa. Ang kaganapang ito ay pagtawag sa sinuman upang matuto at malaman ang mahahalagang bagay na nararapat na isaisip at isapuso ng bawat isang mananampalatayang Katoliko - ang ebanghelyo. Kaya nga ang prusisyon ay nararapat lamang na gunitain at patuloy na tangkilikin dahil hindi lamang nito basta ipinapakita sa tao ang ganda ng bawat imahen. Ang tunay na layunin ng mga ito ay ang hikayatin ang pagninilay at pananalangin bilang parte ng paggunita sa pagpapakasakit, pagkamatay, at muling pagkabuhay ng ating Panginoong butihin.